«جلوه توکل در کربلا»

 داشتن تکیه‌گاهی قدرتمند و استوار در شداید و حوادث، عامل ثبات قدم و نهراسیدن از دشمنان و مشکلات است. توکل، تکیه داشتن بر نیروی الهی و نصرت و امداد اوست. قرآن کریم دستور می‌دهد که مومنان تنها بر خدا تکیه کنند و در روایات اسلامی آمده است که هر کس به غیر خدا اتکاء و پشت‌گرمی داشته باشد، خوار و ضعیف می‌شود. امام حسین علیه‌السلام  در آغاز حرکت خویش از مدینه، تنها با توکل بر خدا این راه را برگزید و هنگام خروج از مکه به سوی کوفه، گرچه برای پاسخ‌گویی به دعوت‌نامه‌های کوفیان آهنگ آن دیار کرد، ولی باز هم تکیه‌گاهش خدا بود، نه نامه‌ها و دعوت‌های مردم کوفه. به همین جهت نیز وقتی میان راه خبر بی‌وفایی مردم و شهادت مسلم بن عقیل را شنید، باز نگشت و برای انجام تکلیف با توکل بر خدا راه را ادامه داد.حتی توکلش بر یاران همراهش هم نبود. از این رو از آنان نیز خواست که هر کس می‌خواهد برگردد. با این توکل بود که هیچ پیش‌آمدی در عزم او خلل وارد نمی‌کرد .صبح عاشورا با شروع حمله دشمن به اردوگاه امام، آن حضرت در نیایشی به درگاه خدا، این اتکال و اعتماد به پروردگارش را در هر گرفتاری و شدت و پیشامد سخت چنین بیان کرد:«اللهمَّ انتَ ثِقَتی فی کُلّ کَربٍ و انتَ رَجائی فی کلّ شِدةٍ و انتَ لی فی کُلِّ اَمرٍ نَزَلَ بی ثِقَة و عُدة... » و خدا را هم به عنوان عامل پشت گرمی و اطمینان نفس (ثقه) و هم نیروی حمایتگر و پشتیبان خویش (عُدّه) خواند و اینگونه مناجات در صحنه درگیری و آستانه شهادت، جز از روح‌های متوکل بر نمی‌آید. در سخنرانی‌های دیگری که خطاب به سپاه کوفه داشت، با تلاوت آیاتی که متضمن ولایت و نصرت الهی نسبت به صالحان است، توکل خویش را بر خدا ابراز نمود: «انّ وَلییَّ ‌اللهُ الّذی نَزَّلّ الکتابَ و هو یَتَولّی الصالحینَ»  توکل در مبدا و نهایت در طول این راه و در اوج شداید و بحران‌های پیش آمده ... در عین حال همه مقدمات لازم و تمهیدات شایسته را نیز در جریان نهضت فراهم ساخته بود، تا توکلش جدای از عمل و استفاده از امکانات در راه هدف نباشد؛ و این است مفهوم راستین توکل.

منبع:پیامهای عاشورا-جواد محدثی-سایت تبیان

سلام بسیجی

 سلام بر تو که مروارید خاطرات همیشه زنده شهامت و استواری را در صدف جانت پرورانده ای....  عشق الهیت را، قلب آسمانیت را  می ستایم  و از خداوند می خواهم که فرزندان این مرز همیشه سربلند ،پاسدار خوبی برای ارزشهایی باشند که تو پایدار ساختی ....

 ترنم غدیر

برفراز مجلس ما، ماهی امشب سر زند                  خنده بر خورشید و ماه از تابش منظر زند

 ساقی گل چهره امشب جلوه دیگر کند                  مطرب خوش نغمه امشب پرده دیگر زند

 آسمان پوشیده بر تن، پرنیان نیلگون                        چون عروسان، خویشتن را زینت و زیور زند

 آسمان را گفتم این بزم و نشاط از چیست؟ گفت:       چون که فردا آفتاب از برج خاور سر زند

 من در آن بزم  کنم خدمت که شاه انبیاء                  مصطفی تاج ولایت بر سر حیدر زند

 در غدیر خم چو دریا خلق خیز و موج و موج                کشتی لولاک چون آن جا رسد، لنگر زند

 کاین علی باشد ولی الله، باید بعد من                     بر سریر دین نشیند بر سرش افسر زند

 آسمان بر خاک افتاده است خواهد چون زمین            بوسه بر پای، علی داماد پیغمبر زند

 نیست مردان خدا را رهبری غیر از علی                     مرد حق باید قدم در راه این رهبر زند

 آسمان بر گردن افکنده است طوق بندگی                 تا به سر تاج ولای خواجه قنبر زند

 پرچم شاه ولایت بین که در هر بامداد                      خنده بر پرچم دار و اسکندر زند

 دست گیر از کرم افتاده ای گر چون "رسا"                 دست بر دامان او در عرصه محشر زند

شعر از: "دکتر قاسم رسا خراسانی"

 امام علی النقی - علیه السّلام - فرمودند:

  - صورت نیکو جمال (و زیبایی) ظاهر و عقل نیک جمال باطن است.(اعلام الدین، ص 31)

- بر زیردستان خشمگین شدن نشانه پَستى است.(بحارالأنوار، ج78، ص 370، ح4)

 - نادان ، اسیر زبان خود است .(الدرّة الباهرة : 41 منتخب میزان الحکمة : 118 )

- نافرمانى والدین ، تنگدستى در پى دارد و به ذلّت مى‏کشاند .(بحار الأنوار : 74 / 84 / 95 منتخب میزان الحکمة : 614)

  - اعتبار مردم در دنیا به مال است و در آخرت به عمل.(بحارالأنوار، ج 78، ص 368، ح 3)

 - کسی که خود را سبک می‌شمارد، از شرّ او در امان نباش.(تحف‌العقول/512)

- بی نیازی، کاستن از آرزوها و خشنودی به مقدار کفایت است.(بحارالانوار/75/366)

- متواضع‌ترین مردم، بردبارترین و گشاده‌روترین و پناه‌‌‌ده‌ترین آنهاست.(بحارالانوار/75/366)

 - هر‌گاه خداوند خیر بنده‌ای را بخواهد هنگامی که به او تذکر داده می‌شود، می‌پذیرد.(مستدرک‌الوسائل/8/329)

 بخل، نکوهیده‌ترین خوی‌هاست.(مسند‌ الامام‌الهادی(ع)/302)  

از فرش تا عرش، امتدادِ فرشته است و نور....
...و مدینه، چشم به راهِ طلوعِ دهمین خورشید، لحظه‌ها را می‌شمارد.

امشب، فرشتگان بر خانه خورشید نُهُم، سبد سبد گلِ بهشتی می‌پاشند.
امشب، نوزادِ مبارکی به دنیا می‌آید تا خورشیدِ هدایتِ انسان به ملکوت شود.
او می‌آید تا پرچمدار علم مکتب جعفری باشد.
او می‌آید تا با نورِ دانش، ظُلمت «متوکل عباسی» را بشکافد.
او می‌آید تا خون خدا را در شریان جهان مرده جاری کند.
او می‌آید تا آسمان را چون کوله باری سبز بر دوش گیرد و رسالت هزاران ساله دین را به مقصد برساند.
خورشید دهم، می‌آید تا پدر خورشید یازدهم و دنیای گل نرگس باشد.
امشب، مدینه در باغی از عطر گُل محمدی جاری ست.
شانه‌های شهر، خیس باران گُل و ستاره است.
از هفت آسمان، صدای دَف می‌بارد.
و آوای تهنیت فرشتگان در ملکوت شب شنیدنی ست.


میلاد با سعادت دهمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت ، حضرت امام علی النقی(ع)
بر فرزند بر حقش امام عصر(عج) و همه شیعیان مبارک.

در تعریف قربان آورده اند که: «والقربان ما یقصد به القرب من رحمه الله من اعمال البر»

یعنی: قربان هر کار نیکی است که انسان به وسیله آن بخواهد به رحمت خدا نزدیک گردد. بر این اساس می توان گفت قربانی نیز رمز فداکاری و ازخودگذشتگی و دادن جان در راه محبوب و حد نهایی تسلیم در برابر معبود است یعنی همچنان که خون قربانی را در راه خالق یکتا بی دریغ می ریزیم، حاضریم بدون هرگونه تعقل و تامل در راه دفاع از حریم دین و اجرای فرامین آسمانی خداوند متعال، از جان خود نیز بگذریم و خون خود را تقدیم پیشگاه اقدسش نماییم.

منبع:http://www.tebyan.net/religion_thoughts   

 الهی! به اندازه­ای که با تو مأنوسم، از خویش گریزانم و به قدری که از نگاه مهرپرور تو می­دانم، از کوچکی خویش هیچ نمی­دانم، که در فهم ذره، آفتاب نمی­گنجد و در نگاه قطره، دریا.

الهی! خاک ارادت و نعمت هدایتت را به من ارزانی دار تا به کرامت وجود تو، سیر سعادت در پیش گیرم و در مهلکه­ غفلت و بی خبری فرو نروم.

الهی! گفتی تو را بخوانم تا اجابتم کنی. گفتی دست­هایم را به سوی تو پرواز دهم تا آشیانشان دهی. اینک، این منم که کوله­بار اعتراف بر دوش نهاده­ام و از پنجره­های نیمه باز امید، شاخه شاخه، گل نیاز می­افشانم.

الهی! ایمان غبار گرفته مرا در باران رحمت خویش شست و شو ده؛ تا در هوای بارانی معرفت افزای تو چهره تازه کنم و از روشنایی حضورت دیده­ام گشوده گردد.

الهی! کوچه­های دلم دلگیرند؛ دلتنگم از سکوت، از تاریکی، از غبار.

الهی! از هر سو به تو می­نگرم، ذره­ای هراس در دل خویش نمی­یابم، که تو، آرامش محضی و مهربانی نامحدود. می­کوشم به عهد خویش بمانم، امّا چه کنم که ضعیف و ناتوانم،تو خود بیاموز شیوه بندگی را به ما!

چقدر شیرین است ساعتها در بر دوست نشستن و زمزمه «الهى الهى»بر لب داشتن؛ ساعتها بر کرانه اقیانوس معرفت دعاى عرفه نشستن و پاى در خنکاى آب زلالش شستن!چقدر زیباست بازگشت همگانى بندگان فرارى به آغوش مهربان خدایى که همه را خواهد پذیرفت؛ مگر نه آنکه خود فرموده ای: «اگر روى گردانان از من شدت شوق مرا به بازگشت‏شان مى‏دانستند، از نهایت شعف جان مى‏دادند»؟!

 الهى! این کهکشان بى‏نهایت رحمت تو و این بنده کوچک شرمسار؛ شاید دیر آمده‏ام، ولى آمده‏ام. به زلال اشک‏هاى جارى بندگان صالحت در صحراى عرفات قسم، ما دور افتادگان از حریم عشق و عرفان را بپذیر!

حضرت امام خمینی (ره) در باب اهمیت فرهنگ در هویت بخشی به یک جامعه و نقش محوری آن در برنامه‌ریزی‌ها تأکیدات فراوانی دارند. از جمله در بیانات ایشان آمده است که؛

محمدعلی احصایی،  در تاریخ 1343 در نی ‌ریز متولد شد، ،او در دامان مادری که هرگز بدون بسم الله الرحمن الرحیم به او شیر نداد، رشد یافت.محمدعلی احصایی دانشجویی بود که از نیریز فارس خود را به جماران رسانید و با خلوص نیتی که داشت، توفیق دیدار خصوصی با امام و دست بوسی رهبر عزیزش را یافت. آن روز اشک شوق می‌ریخت و دست مرادش را می‌بوسید و حضرت روح الله با نگاهی پدرانه برای او دعا می‌کرد.
محمدعلی دانشجوی رشته بهداشت عمومی دانشگاه علوم پزشکی که شد، باز هم دست از جبهه نکشید و تا عملیات بزرگ خیبر در جبهه ماند و سرانجام در سی‌ام اسفند 1362 در آستانه عید نوروز به بهارانه‌ترین زندگی یعنی شهادت دست یافت.

قمستی از وصیت نامه شهید

ای دوستان عزیزم! در سنگر مدرسه، ایمان و درس را تواماً در خود تقویت نمایید و مدرسه را سنگری علیه استکبار جهانی کنید. خود را بسازید. شماها هستید که باید انقلاب را به جهان صادر کنید و مبادا عملی انجام دهید که باعث به درد آمدن قلب امام عصر و نایب بزرگوارش گردد.ای خدای بزرگ! انقلاب اسلامی ‌مان را به انقلاب مهدی موعود(عج)، متصل نما.

منبع:http://olelalbab.blogfa.com

امام علی (ع) : به سوی کردارهای پسنده و خصلت های والا بشتابید و در راستگویی و بذل و بخشش اموال بر یکدیگر پیشی گیرید . ( شرح غررالحکم 3/312)