می دانیم که شجاعت با قوی بودن فرق دارد. بسیاری از مردم، جرات و شجاعت بذل و بخشش ندارند، گرچه مال فراوان دارند. بعضی از آن ها با این که نیرومندند، ولی در عین حال که سواد ندارند، یا بعضی از مطالب را نمی دانند، از شرکت در کلاس درس، یا پرسیدن مجهولات خویش، سرباز زده و می هراسند؛ اینان نیز شجاع نیستند. همچنین کسی که مایل نیست حقایق و واقعیات را- در صورتی که به نفع او نباشد- بپذیرد نیز، از شجاعت بی بهره است.

حضرت علی علیه السلام شجاع ترین مردم را چنین توصیف می نماید:

"اشجع النّاس اسخاهم؛ شجاع ترین مردم کسی است که از همه سخاوتمندتر باشد."

"اشجع النّاس من غلب الجهل بالعلم؛ شجاع ترین مردم کسی است که به وسیله علم و دانش، برجهل و نادانی غلبه کند."

"لا اشجع من لبیب؛ هیچ کسی از انسان عاقل و خردمند، شجاع تر نیست."

منبع : ورزش در اسلام ، حسین صبوری

"الله الّذی خلقکم من ضعف ثمّ جعل من بعد ضعف قوّة ثمّ جعل من بعد قوّة ضعفاً و شیبة یخلق مایشاء و هو العلیم القدیر؛ خداوند، همان کسی است که شما را ابتدا ناتوان آفرید؛ سپس بعد از این ضعف و ناتوانی، قوّت بخشید، و باز بعد از قوّت، ضعف و پیری قرار داد؛ او هر چه بخواهد می آفریند، و اوست عالم قادر."

انسانی که در آغاز زندگی، آن چنان ضعیف و ناتوان است که حتی قادر نیست مگسی را از خود دور سازد و یا آب دهان خویش را نگاه دارد، و در صورت طولانی شدن عمر- یا بروز حوادث ناگوار- به طور مجدّد به این وضعیف باز می گردد، نباید به قوت و توانایی خود مغرور شود. او باید بداند در کلّ هستی، تنها یک موجود هست که به واقع قوی و تواناست، و این توانایی او همیشگی است، و آن خداوند است: "وهوالعلیم القدیر."

آثار و فواید قدرت: حضرت علی علیه السلام در باره آثار و فواید قدرت می فرماید:"القدرة تظهر محمود الخصال و مذمومها؛ قدرت و توانایی، خصلت های نیکو و [نیز] خصلت های نکوهیده [انسان] را آشکار می سازد."

انسان خیر خواه و نیک اندیش، وقتی به قدرت می رسد، آمال و آرزوهای خیر خواهانه، انسانی و اسلامی خویش را به مرحله اجرا گذاشته و به آن ها لباس تحقیق می پوشاند. همچنین انسانی که خودسازی نکرده، هواهای نفسانی بر او غالب بوده و به دنبال فرصتی است تا حسّ برتری جویی، قدرت طلبی، مال اندوزی و ... خود را اشباع سازد، قدرت خود (اعم از جسمانی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و جز این ها) را در همین مسیر به کار می گیرد. پس قدرت، جوهره حقیقی انسان ها را آشکار ساخته و نیک اندیشان وبداندیشان را- که قبل از دست یابی به قدرت، همانند به نظر می رسیدند- از یکدیگر متمایز می سازد: 

"اذا قلّت المقدورة کثر التّعلّل بالمعاذیر؛ هر گاه قدرت و توانایی کم شود، استدلال کردن به بهانه و پوزش، افزایش می یابد."

یکی دیگر از آثار قدرت، این است که موجب پیروزی و غلبه می گردد. حتی انسان هایی که دارای روحیه شجاعت نیستند نیز، ممکن است پس از کسب قدرت احساس شجاعت نموده و همین امر موجب غلبه و پیروزی آن ها بر حریفانشان می گردد. آن حضرت در این مورد می فرماید:

"القدرة تغلّب الحاذر؛ قدرت و توانایی، انسان ترسو را پیروز می گرداند."

قدرت مذموم: انسان قوی و توانا نباید از قدرت و توانایی خویش، برای زورگویی، ستم و فشارآوردن بر ضعیفان و زیردستان استفاده کند. قدرتی که برای تسلط بر افراد ضعیف مورد استفاده واقع شود، از نظر حضرت علی علیه السلام، ناپسند و مذموم است. آن حضرت در این خصوص چنین می فرماید:

"التّسلط علی الضّعیف و المملوک من لوم القدرة؛ سلطه جویی بر ضعیف و برده، از پستی قدرت است."

قوی ترین مردم: کسی که دارای قدرت و قوت بدنی است، قوی است، ولی قوی ترین مردم کسی نیست که از نظر قدرت بدنی از همه قوی ترباشد، بلکه کسی است که از نظر قوت ایمان و روح، از همه قوی تر باشد. ممکن است کسی دارای قدرت بدنی فوق العاده ای بوده و بتواند بر دیگران غالب آمده و پیروز شود، ولی به هنگام درگیری با [نفس امّاره] خود، شکست بخورد. کسی که بر حس حسادت، قدرت طلبی، برترجویی و تکبر، شهوت رانی و دیگر مشتهیات نفسانی خود غالب نیاید، ضعیف است، هر چند از نظر جسمی، مقام قهرمانی جهان را در اختیار داشته باشد. از آن سو، اگر کسی بر هواهای نفسانی غالب باشد، قوی است، گرچه از نظر بدنی از همه ضعیف تر باشد، اما بهتر این است که انسان سعی کند، هم از نظر جسمی و هم از نظر روحی و معنوی، قوی ترین باشد.

حضرت علی علیه السلام نیز به همین مطلب اشاره نموده، می فرماید:"من قوی علی نفسه تناهی فی القوّة؛ کسی که قوّت و توانایی [غلبه] بر خویشتن داشته باشد، به نهایت قوّت و توان دست یافته است."

امام باقرعلیه السلام نیز  می فرمایند: "لا قوّة کغلبة الهوی؛ هیچ قوّه ای همانند غلبه بر هوای نفس نمی باشد." 

منبع : ورزش در اسلام ، حسین صبوری

فراموش شده بود . حتی خودش هم یادش رفته بود که فراموش شده . توی این شهر دود گرفته گم شده ! دیگه به خس خس سینه اش ... به سرفه های خشکش عادت کرده بود . دیگه حتی گرمی دست یه رفیق ... یه همدرد ... رو حس نمی کرد . دیگه اون شور جوونی رو نداشت . انگاری تو عصر یخبندون گیر کرده بود .

می دونی چقدر سخته آدم خودش هم یادش بره که کلی حرف داره که نمی شه گفت !!!

و ارزش هر آدم به حرفهایی است که برای نگفتن دارد !!!